Het is donderdag en dus vandaag weer een nieuwe zweefmolendialoog met schrijver Kluun.
Mw. van Wijnbergen, hoe maakt u het? Vandaag wil ik u de belangrijkste vraag stellen, dé vraag waar de gehele menschkeit mee kampt: wat is liefde?
Een magisch werkwoord, Kluun
U lijkt mijn moeder wel, toen ik het ooit uitmaakte met B. ‘Ja, liefde is werken, jongen.’
En? Hoeveel relaties ben je nu verder?
Eh… Eh… even tellen. Stuk of eh… zeg! Ik heb ook recht op een privéleven, hoor!
:) Maar je moeder had gelijk, niet?
Hm.
Ik denk, Kluun, maar ik ben ook geen expert in deze; dat wij liefde vaak te romantisch zien. Als iets dat vanzelf gaat en als het niet meer vanzelf gaat, dan denken we dat het geen liefde is.
Dat herken ik. In al mijn vroegere relaties, als de verliefdheid na een tijdje over was, begon ik te twijfelen. Als het zoveel moeite kostte, was het dan wel echt?
Precies…
Ik dacht bij iedere ruzie, iedere crisis, ieder moment van sleur, iedere rotdag: ‘zeg, als dit doorgaat, dan peer ik ‘m ertussenuit.’
En je dacht nooit: het kan ook wel eens aan mij liggen?
Zeg, luister eens Mw. van Wijnbergen, effe dimmen, hè, anders neem ik een andere paranormaal therapeut voor deze sessies!
Moet je doen. www.goudengids.nl en dan onder de Z van Zweefmolen.
Okay, okay, point taken. Het kan ook wel eens een beetje aan mij hebben gelegen, af en toe. Maar ik ben toch niet de enige man die als het even niet lekker liep, altijd dacht: ‘Is dit nu de vrouw waar ik oud mee wil worden? Zouden er geen vrouwen makkelijker in het dagelijks gebruik zijn?’
Als we er niet in slagen om gelukkig te zijn, wijten we dat vaak aan de ander…
Klopt. Ik ben er achter gekomen dat ik de ander gebruikte als het ontbrekende stukje van de legpuzzel van het leven.
En? Lukte dat?
Allicht niet. Het valt me op dat veel mensen dat als definitie van de liefde zien, trouwens: ‘elkaar gelukkig maken’. Ik denk nu dat je die taak niet bij een ander neer kunt leggen.
Dat is ook zo. We voelen ons juist aangetrokken tot degene die ons de spiegel voorhoudt, waarin we onze eigen tekortkomingen, frustraties e.d kunnen zien.
Zoals u dat zegt, mw. van Wijnbergen, klinkt dat alsof het bijna gepland is door iets of iemand… Alsof we blij moeten zijn dat de ander ons irriteert.
Als je de illusie opgeeft dat de liefde een licence to happiness is, dan kun je er je voordeel mee doen, ja…
Zou het kunnen dat wat wij ‘liefde’ noemen, eigenlijk niet meer is dan een proeftuin voor het echte werk? Een voortdurend werkcollege tot we het beheersen en het diploma Onvoorwaardelijke Liefde kunnen krijgen?
Tsjonge Kluun, wat filosofisch. Weet je zeker dat dit geen wrample is?
Ik leer… ik leer…. Mw van Wijnbergen. Ik denk dat wij, mensen, te vaak wanhopig op zoek zijn naar de volmaaktheid in het leven, in de liefde, in de ander. En daarom worden we keer op keer teleurgsteld als dat niet lukt.
Inderdaad. En ter compensatie van onze eigen onvolmaaktheid zoeken we vaak volmaaktheid in die ander, of we verlangen op zijn minst dat hij/zij onze onvolmaaktheid aanvult.
Klinkt bekend… Ik had altijd het idee dat ik moest zoeken naar die ultieme liefde, en dat, als je die vindt, je haar vanzelf zou herkennen.
De ware…
Nu geloof ik dat de liefde een proeftuin is, waarin het de bedoeling is dat je leert over je zelf, het leven en Echte, hogere Liefde. Hoe denkt u daarover, Mw. van Wijnbergen?
Ik denk dat je die ultieme liefde kunt herkennen, dat je ‘voelt’ wie jouw andere deel is. Dat die ander als het ware voorbestemd is om samen met jou te groeien. In die zin is de liefde een proeftuin om door te groeien naar het hogere, de hogere liefde, de onvoorwaardelijke liefde.
Ik geloof u voor wat betreft het ‘voorbestemde’. Ik geloof dat zielen samen bepalen dat men elkaar in een mensenleven tegenkomt. Ik geloof niet dat dat altijd twee zielen hoeven te zijn. Het kunnen er meerdere zijn. Volgtijdelijke liefdes. Vrienden. Kinderen en ouders. Inspirerende mensen die je op je levenspad tegenkomt.
Ja, familie, maar ook mensen die je herkent zonder dat je daar überhaupt rationeel een verklaring voor hebt. Het voelt dan bij de eerste ontmoeting of je die ander ‘kent’. Of je voelt je tot die ander op een speciale manier aangetrokken, die ander fascineert je. Je dient elkaar dan in een een stukje groei in bewustzijn.
Ik las eens ergens dat de NASA weet dat het heelal voor 4 % uit bekende materie bestaat, voor 23 % uit onzichtbare en onbekende materie en voor 73% uit een onbekende vorm van energie. Misschien is dat ‘herkennen’ en zaken als ‘intuïtie’ of datgene wat wij ‘liefde’ noemen wel onderdeel van die onbekende 73% energie.
Liefde als een haast natuurkundige kracht, Kluun?
Ja! Ik denk dat we er ooit in slagen om ‘Liefde’, als zijn de krachtigste vorm van energie in het universum, ooit te ‘bewijzen’.
Net als electriciteit, uv-stralen, radiogolven…
Ja!
Tsja, daar kom ik wat in de knoei. als ik schrijf dat tijd en ruimte niet bestaat, zoals in de vorige dialogen, heb ik niks aan die 73 % ruimte. Anderzijds is het voor mij wel als zodanig tastbaar, in vorm, en neemt het ruimte in, maar niet afgebakend, Kluun.
Liefde is tastbaar voor u? Hoe? Wat? Wanneer?
Is liefde voor jou niet tastbaar dan?
Ik voel het, vaak. Voor veel mensen. Maar niet als een ‘zeker’ of exact iets. Ik kan twijfelen of ik wel van een persoon houd. Het is dus niet tastbaar voor mij.
Twijfel is ratio. Maar momenten van echte liefde die je deelt in energie met elkaar voel je toch wel? In die zin is het toch tastbaar?
Op die fiets. Dat wel. Maar ik zou het aardig vinden als ik meer van het fenomeen zou begrijpen. Rationeel.
Meer tastbaar dan je eigen gevoel kan ik het niet voor je maken. Had je gehoopt op een wiskundige formule voor de liefde?
Hm. Vorige week hoopte ik het definitieve antwoord te krijgen of er leven na de dood was. Nada. Nu wat liefde precies is. Waar gaat u me de volgende keer niet het antwoord op geven, Mw. van Wijnbergen?
Zullen we dan eens het eens over kinderen gaan hebben? Die zijn nog zo puur dat ze hun intuïtie onderweg nog niet zijn kwijtgeraakt…
U bedoelt dat ze niet overal bewijs voor willen hebben, zoals ik?
:), tot volgende week, Kluun