Ik had beloofd op de vraag van Sanne terug komen onder de column Over bang zijn uit juli 2001. De vraag van Sanne dateert van 6 april jl.
Sanne vraagt: Mijn vriend vertelde dat toen hij naar huis reed van mijn huis, hij een man voor hem uit, naast de weg zag staan. Hij vertelde dat hij het grote licht aan had. Hij kon precies vertellen hoe hij er uit zag. maar kende hem niet. Hij vond het al vreemd dat hij naast de weg stond. Toen hij langs de man wou rijden met een gangetje van 110 km sprong die vent onder zijn auto. Hij zag de armen van de man onder de auto verdwijnen. Hij op de rem. Met gierende banden stopt hij. De remsporen staan nog op de weg. Hij is zich dood geschoken. Zit al te huilen in de auto. Stapt uit om te kijken. En ja hoor niets! Geen deuk geen man! Hij en ik zijn ernstig in de war. Wat betekent dit? Het was levens echt! De rem sporen staan er nog. Ik snap er niets van.
Dit lijkt veel op een paranormale waarneming, Sanne. Dat kan zich inderdaad als levensecht voordoen, alsof je even in een andere dimensie wordt getrokken, als in een droom. Als je dat niet kent is dat schrikken. En in het geval van jouw vriend dus behoorlijk schrikken. Het kan een waarneming zijn op de plek zelf, dus plaatsgebonden, maar het kan ook iets zijn dat je uit de kosmos oppikt, zonder enige reden. Iets dat je dus gewoon waarneemt omdat je er op dat moment voor open staat, op afstemt, op die bepaalde frequentie. Je tapt dan als het ware uit die grote universele bibliotheek van gedachten en projecties waar je op dat moment even op intuned. Dat kan zich zomaar voordoen bij ieder gezond en weldenkend mens.
Afstemmen in die andere dimensie gebeurt doorgaans spontaan. Het zijn latente vermogens die bij een ieder van ons in meer of mindere mate aanwezig zijn, maar die we hebben ondergeschoffeld door ons Westers cultuurdenken.
Als je op straat loopt en een situatie of een persoon waarneemt omdat het jouw bijzondere aandacht trekt kan het zijn dat de rest van het wandelend publiek datgene dat jij waarneemt helemaal niet opmerkt, omdat ze toevallig net in die etalage naar die mooie schoenen kijken die ze zo graag willen kopen. Of wie kijkt er niet eens naar het journaal, gaat er speciaal voor zitten, en als de tweede gong gaat blijkt dat je ‘dacht’ dat je naar het journaal keek, maar dat je er uiteindelijk weinig van hebt meegekregen, omdat je even op een andere frequentie was ingetuned. Je gedachten dwaalden af omdat het nieuws van de dag je even niet boeide. De omgeving waarin je fysiek aanwezig bent hoeft dus niet je afstemming te zijn van dat moment. Het kan zelfs zijn dat je die omgeving op zo’n moment niet eens bewust meer waarneemt, dat je op geestelijk niveau in een andere ruimte vertoeft, die je wél bewust waarneemt. Een waarneming is dus niet gebonden aan tijd en ruimte.
Zo is het eigenlijk ook als het gaat om waarnemingen vanuit die andere dimensie. Je neemt waar vanuit een bepaalde afstemming, waar je om welke reden dan ook even in terecht komt tijdens bijvoorbeeld dagdromen.
Maar doorgaans gaat het om niet meer dan een gewaarzijn, of die schim van die schaduw bij het tandenpoetsen. Je wordt iets gewaar dat zich als het ware in een moment op jouw netvlies afspeelt, maar dat niet persé iets of iemand hoeft te zijn waar jij ook iets mee kunt of moet.
Op straat gaan we die persoon die even onze bijzondere aandacht trekt niet volledig doorgronden. We kijken misschien hooguit nog even om, maar lopen dan weer door. In die andere dimensie gaan we focussen, omdat we willen weten waarom we zo’n verschijning hadden, of vanwege de angst voor het onbekende. En angst is die open deur, focussen is afstemmen…
De beste remedie is dus, als het om een waarneming gaat waar we niets mee kunnen: Loslaten, doorzappen…
Ik hoor u denken…
I know, seen it, done it. Ik moet toegeven, dit advies zet in het geval van Sanne’s vriend waarschijnlijk niet veel zoden aan de dijk. Zo’n ervaring hakt er stevig in. Zo’n moment kan je leven even op zijn kop zetten. Of sterker nog, een totaal andere impuls geven voor de toekomst…