Hij is 7 en komt sinds twee jaar in mijn praktijk.
Eerst om de paar weken.
Nu om de paar maanden.
Hij had last van woede aanvallen, thuis.
Op school was hij introvert.
Hij draagt de wereld op zijn schouders.
Denkt over teveel dingen na.
Zorgt eerder voor anderen dan voor zichzelf.
En wil later roetveegpiet worden.
Maakt al maanden voor de Sint komt veel cadeautjes voor zoveel mogelijk kinderen.
Training, zegt hij zelf.
Als 5 december nadert spoort moeder hem meermaals aan om ook voor zichzelf een verlanglijstje te maken.
Maar dat is wel het laatste waar hij aan denkt.
De woede aanvallen kalmeerden.
Wel huilde hij meer na de eerste behandelingen.
Maar werd tegelijkertijd opener
Sprak meer zijn verdriet in plaats van zijn woede uit.
En deed meer mee school.
Inmiddels komt ook zijn broer (5).
De ondeugendste van het stel.
Ze komen samen.
Hoi
Hoi
Het is een patroon.
Zijn broer is als eerste boven.
Er vindt overleg plaats over welke YouTube er wordt gekeken op de kruk.
En dat is meestal Pow Patrol.
De jongste gaat zonder overleg als eerste zitten.
Ik behandel ze terwijl ik met moeder over van alles en nog wat praat.
De therapie zelf maakt niet veel indruk.
Als moeder voor zichzelf een behandeling heeft ingepland spreekt ze de jongens die ochtend toe dat ze niet zo moeten treuzelen omdat ze straks naar Elly moet.
Als de jongste zich daar minder van aantrekt spreekt de oudste hem toe.
Schiet nou toch eens op.
Mama moet straks naar Elly, Paw Patrol kijken.