De bel.
Saar, over wie ik eerder schreef, en haar vriendinnetje.
‘Elly, heb je misschien nog klusjes zodat we wat kunnen verdienen?’
‘Wat zouden jullie willen verdienen dan?’
‘We hebben nog vijf euro nodig, maar dat is natuurlijk veel te veel om te vragen. Met veel minder zijn we ook al blij.’
‘Jullie mogen hier het onkruid wel tussen de tegels vandaan halen,’ wijs ik.
We hebben een deal voor vijf euro.
‘Jij kent mij, hè?’ zegt Saar.
‘Ik ken jou zeker. Gaat het goed met je?’
‘Ja, het gaat goed. Ik moet alleen heel af en toe nog huilen, terwijl ik dat dan eigenlijk niet wil.’
‘Maar dat is niet zo heel erg toch?’
‘Nee.’
‘Goh, dit is snel verdienen,’ zegt haar vriendinnetje 15 minuten later. ‘Net waren we een uur aan het werk voor 5 euro. En hier staat munt, ruik eens.’
Het ruikt heerlijk.
Ze telt nog een keer de duiten in hun plastic zakje.
De munt gaat mee in twee andere zakjes, voor thuis.
‘Goed gedaan dames. Kom maar even jullie handen wassen.’
Saar stapt naar binnen en weet de weg. ‘Goh, wel een tijd geleden dat ik hier was zeg.’
‘Goed toch?’
Ze knikt.
‘Je bent nu niet meer bij de kinderarts?’
‘Nee, niet meer bij de kinderarts. Nog wel af en toe bij Psymens. Zij is heel aardig en coacht me nog een beetje.’
Psymens is een GGZ instelling.
Ik steek mijn twee duimen op en pak de bus met Chupa Chups.
‘Wil je ook een lollie? roept ze naar haar vriendin die buiten de laatste restjes plukt.
Die vertelt over speciale zure matten die ze willen kopen.
‘Voor de smaak of de uitdaging?‘
Ik weet iets van de zure matten challange. Ik verloor die dik van mijn jongste kleinzoon.
‘Voor allebei een beetje, maar met deze zure matten wel de uitdaging.’
Ik trek een zuur gezicht.
‘Doei, Elly.’
Naar eerdere blog over Saar: ADHD en Concerta