Hij is vijf, hoogsensitief en komt zo nu en dan op eigen verzoek voor wat ‘energietjes’.
‘Blijtjes en rustigjes’, zoals hij die zelf inmiddels noemt.
Tot het weer gaat. Tot het teveel aan prikkels weer is afgevoerd.
Ook dat moment bepaalt hij wijselijk zelf.
Het moet nog even wennen allemaal, de nieuwe ruimte, *de nieuwe praktijk.
Ik ben er niet alleen. En ‘kunnen we niet gewoon weer naar Elly’s huis,’ had hij in de auto aan mama gevraagd.
Ook voor mij is het even zoeken. Hoe zit hij het best op de nieuwe plek, de nieuwe stoel, zodat ik het best overal bij kan en hij gewoontegetrouw op mijn laptop brandweerman Sam volgen kan.
Ik pas me aan, beweeg me in een vreemde kronkel. ‘Zit je goed?’
Hij knikt. Alles goed, en swiped met zijn wijsvinger naar het volgende filmpje.
Ik draai de stoel een kwartslag en ga ervan uit dat hij meedraait.
Hij draait niet mee, beweegt wel zijn been in een vreemde kronkel, zodat ik ook daarop strijken kan.
‘Klaar zo?’ check ik.
‘Nee.’
‘Nee?’
‘Je bent wat vergeten.’
‘O?’
Hij lijkt overtuigder dan ik. Ik zie vooral het rode balkje op kidds-tube dat nog een piepklein stukje te gaan heeft en wissel een blik met zijn moeder.
‘Wat heb ik gemist? Waar?’ vraag ik.
Onverstoord wijst hij naar een plekje in zijn onderrug. ‘Daar zit nog wat.’
En zoals het hoort bij klachten voel ik de aangewezen plek dan nog eens na.
’Hij heeft gelijk,’ zeg ik nu serieus. ‘Daar zit nog wat.’
‘Hij voelt het altijd precies,’ zegt moeder.
Kinderen voelen dikwijls nog heel precies.
’Onze meesters,’ zeg ik en strijk het weg.
*Met ingang van 20 januari is de praktijk verhuisd naar een nieuwe locatie